بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟

[Ekram]

گیسوی تو قصه ای پر از تعلیق است​

جمعی است که حاصلش فقط تفریق است​

موهات چلیپایی و ابرو کوفی​

خط لب تو چقدر نستعلیق است​

 

[naghmeirani]

دفتر به مقابل و قلم در دستم

در نیم شبی یادِ خدا می بستم

گفتم که خدا کجاسب ؟ در گوشِ دلم

آهسته کسی گفت :من اینجا هستم​

 

[Comet1986]

من از اینکه شعر هایم بی تو
چگونه آغاز میشود
از اینکه غزلهایم در پایان
بی تو چگونه به خواب می رود
من از اینکه دو بیتی زندگیم
بدون تو یک بیت بماند ، می ترسم

 

[naghmeirani]

مي روم اما نمي پرسم ز خويش :​

ره كجا؟... منزل كجا؟... مقصود چيست؟...
بوسه مي بخشم ولي خود غافلم
كاين دل ديوانه را معبود كيست!...​

 

[شبگرد23]

کوتاه تر از همیشه ​

دلتنگ تر از آنم که دلتنگیم را بنویسم
ای کاش دلتنگی های آدمی را باد باخود میبرد...
جاده الهی کمرت بشکنه...
...و اما:
سازت را با بهار کوک کن
من را با چشم هات
آغوش ت
رود آرامی ست
به دریا نرسیده
مرا غرق خواهد کرد!
برای از تو گذشتن
به هیچ چیز
نیاز ندارم
فقط چشم هایم را می بندم
و می گذرم
چقدر زیباست دوست دارم
حتا زیباتر از تو!

...

 

[naghmeirani]

ای شروع دلپذیر مثل خورشید بی‌نظیر

به تو تقدیم می‌کنم عشــقــو از مـن بپـذیر

ای قشنگ‌ترین بهانه واسه گفتن ترانه

من یه عشق جاودانه به تو تقدیم می‌کـنم

در این غربت شبانه با صداقت عاشقانه

قلبمو با این تــرانه به تــو تقــدیم مــی‌کنم

ای طلــوع مــاندگــار گــل همیشه بهار

به تو تقدیم می‌کنم هرچه هست درروزگار

گفته‌ها ناگفته‌ها هرچه هست در باورم

به تــو تقـــدیــم مـــی‌کنـــم آرزوی آخــــرم

 

[شبگرد23]

گل یا پوچ؟
دستت را باز نکن، حسم را تباه مکن.
بگذار فقط تصور کنم که در دستانت برایم کمی عشق پنهان است.

 

[naghmeirani]

کاش می دانستی
در سحرگاه یکی صبح بهار
همچو خورشید جهان را دیدن
به تن خسته شب آب سحر پاشیدن
وندر آن شوکت باغ و گل و ریحان دیدن
سوسن و یاسمن و سنبل و نسرین چیدن
چه صفایی دارد
​

 

[شبگرد23]

دیگرفکرنمی کردم بازگردی!
***
دیرگاه شده بود
بادآمده
ردقدم هات راکوچانده
خانه را
گردمرگ پاشیده بود.
خاکستری
رنگی شده بودنشسته درباورم
وغروب
پاشیده درچشمم.
***
دیگرفکرنمی کردم بازگردی!
اماتو
بازگشته ای
پنجره های خانه راگشوده
پرده هارابه دست بادسپرده ای
وعطرنسترن...؛آه!
توبازگشته ای؛ولی
من هنوزخانه را
گردگیری نکرده ام!
​

" رضا کاظمی "

 

[naghmeirani]

آه ای زندگی منم که هنوز
با همه پوچی از تو لبریزم
نه به فکرم که رشته پاره کنم
نه بر آنم که از تو بگریزم



​

 

[شبگرد23]

.
.
.
.
توكي خواهي آمد
همراه روزهايي كه
نفس هايت
خورشيدرامعنامي كرد
وخنده هايت
ستاره هاراتك به تك
به دامنم مي ريخت ؟

توكي خواهي آمد
كنارپنجره ام بايستي -بگويي:
هواكه خوب است
آسمان هم كه صاف
فكرنمي كني
پنجره اضافي باشد؟

توكي خواهي آمد
همراه روزهايي كه
زنده بودم؟!

 

[naghmeirani]

قاصدک ...


شعر مرا از بر کن

بنشین روی نسیمی

که ز احساس برون می آید

برو آن گوشه باغ

سمت آن نرگس مست

که ز تنهایی خود دلتنگ است

و بخوان در گوشش

و بگو باور کن

یک نفر یاد تو را

دمی از دل نبرد ...


​

 

[شبگرد23]

دلتنگی من تمام نمی‌شود

همین که فکر کنم

من و تو

دو نفریم

دلتنگ‌تر می‌شوم برای تو...

 

[naghmeirani]

تنها بهانه ام برای زنده ماندن فردا ست که شاید فردا مثل امروز نباشد

شاید تو فردا با من باشی تو بهانه ای برای فردا شدن من

بمان بهانه ی من نگذار بهانه ای برای زندگی نداشته باشم
​

 

[محـسن ز]

روی دیدار توام نیست ، وضو از چه کنم ؟!
دیگر این جامه ی صدوصله رفو از چه کنم ؟!
قید هستی ، همه جا همره من میآید
با چنین نامه سیاهی به تو رو از چه کنم ؟!

 

[naghmeirani]

صدام کن بال فریادم
نمیره عشقت از یادم
منی که بی وفایی رو
جوابش رو وفا دادم​

 

[محـسن ز]

کار عمر آسان گرفتم کار عشق آسان نشد
سر بصحرا نهادم بهردل سامان نشد
ناله ازیاد بردم دیگر این دل دل نماند
سردو خاموش اوفتادم دیگر این جان جان نماند

 

[maryam_22]

آن روز با تو بودم
امروز بی توام

آن روز که با تو بودم
- بی تو بودم
امروز که بی توام
با توام -

حمید مصدق

 

[naghmeirani]

صدام کن عطر آزادی
تو عشقو یاد من دادی
بگیر دستی که افتاده
اگر از پا نیفتادی
صدام کن تا هنوز روزه
که فردا مرگ امروزه​

 

[شبگرد23]

رفته ایی
و من هر روز
به موریانه هایی فکر می کنم
که آهسته و آرام
گوشه های خیالم را می جوند.
تا بی " خیال " نشده ام
برگرد !

 

[محـسن ز]

به دیدارم بیا هر شب

در این تنهایی تنها و تاریک خدا مانند

دلم تنگ است.

بیا ای روشن ای روشنتر از لبخند

شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی ها

دلم تنگ است.

بیا بنگر چه غمگین و غریبانه

در این ایوان سرپوشیده درین تالاب مالامال

دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهی ها

و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی .

شب افتاده است و من تنها و تاریکم .

و در ایوان من دیریست

در خوابند

پرستوها و ماهی ها و آن نیلوفر آبی

بیا ای مهربان با من!

بیا ای یاد مهتابی!

 

[naghmeirani]

[FONT=courier new, courier, mono] مثل لحظه ای که من در آن لحظه برای تو اشک میریختم[/FONT]​

​

و با صدایم به تو آرامش میدادم با همان آرامش عاشقانه ات ​

​

مرا دوست داشته باش....​

​

 

[شبگرد23]

در این بحبوحه ی تشویش وار حس هایم هراز گاهی یادم می افتد که دوستت دارم!...

.
.
.
.
.

و روزها و هفته ها می گذرد...
و هر لحظه دلتنگ تر می شوم و هر لحظه دل سنگ تر می شوی...
دوستت دارم حتی اگر سنگ شوی........

 

[naghmeirani]

ابر می پیچید به پای نور
نور می تابد به چشم ابر

پیچک لرزان
می کشاند خویش
تا سر دیوار

نور می خندد با غم ِ پیچک

لیک خاموش است
همچنان دیوار

ابر می پیچد به پای نور

من به خود می پیچم از اندوه​

سایه ی دیوارمیگرید​

 

[شبگرد23]

تمام هستی ام را برگی کن!
بر درختی بیاویز!
خودت باد شو!
بر من بوز!
به زمینم بیانداز!
خدا که شدی و از من گذر کردی ...
خیالم راحت می شود
جای پای تو، مرا
و همه هستی مرا
تقدیس می کند!

 

[maryam_22]

از همان روزی که دست حضرت " قابیل"
گشت آلوده به خون حضرت " هابیل"
از همان روزی که فرزندان " آدم"
صدر پیغام آوران حضرت باری تعالی
زهر تلخ دشمنی در خون شان جوشید
آدميت مرد، گرچه آدم زنده بود
از همان روزی که " یوسف" را برادرها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند
آدمیت مرده بود! بعد، دنیا، هی پر از آدم شد و این آسیاب،
گشت و گشت، قرن ها از مرگ آدم هم گذشت
ای دریغ، آدمیت برنگشت!
قرن ما روزگار مرگ انسانیت است
من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار، از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر، حتی قاتلی بر دار
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام، زهرم در پیاله، اشک و خونم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در گویری سوت و کور، در میان مردمی با این مصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است!

فریدون مشیری

 

[شبگرد23]

اهل هوایی نشدم

من شمایی نشدم

اگر چه در قفس ولی

ساکن جایی نشدم ...

 

[naghmeirani]

هوا گرفته بود باران میبارید کودکی آهسته گفت :خدایا گریه نکن درست میشه​

 

[شبگرد23]

می ترسی از خودت

از من

و از پایان این بازی پنهان

که کمی نه…

خیلی دیر آغاز شده

مثل کتابی که از آخر ورق می خورد

حدس پایان

پایان حدس ها…

 

[eksir]

آن صداها به کجا رفت
صداهای بلند
گریه ها قهقهه ها
آن امانت ها را
آسمان آیا پس خواهد داد ؟
پس چرا حافظ گفت؟
آسمان بار امانت نتوانست کشید
نعره های حلاج
بر سر چوبه ی دار
به کجا رفت کجا ؟
به کجا می رود آه
چهچه گنجشک بر ساقه ی باد
آسمان آیا
این امانت ها را
باز پس خواهد داد ؟​