معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
در تو,تا دور دستهای زندگی سفر خواهم کرد
و بامدادان,از جشن هزاره های آتش باز خواهم گشت.
اینک حس غریبی
در اعماق وجودم شعله می کشد.
وقتی سخن می گویی : از ترانه ی پرسش پر می شوم.
و آنگاه که از خواب ستاره های خاموش باز می گردی
هزار شعله زرین از چشم آفتاب به سویت می آید!
نازنین!
به تماشایت بازهم می نشینم
و رازهای ناگزیر رادر کلام تو می جویم.
مگر گاهواره دنیا فرو ریزد تامن تو رااز یاد ببرم.
حس نگاهی...
غرور لبخندی...
و یا ماتم اشکی...
در شکوه گیسوی توست
که با آنها من همیشه نام زندگی رابه خاطر می آورم...
نازنین!
آرزوهایم رادر کوچه های بی صدای تاریخ می ریزم
و نشانی عبورت را تنهااز ستاره های آسمانم می خواهم.
چرا که بی تو ناتمامم
وبا تواز همیشه تا همیشه پراز واژه های عشقم...
و بامدادان,از جشن هزاره های آتش باز خواهم گشت.
اینک حس غریبی
در اعماق وجودم شعله می کشد.
وقتی سخن می گویی : از ترانه ی پرسش پر می شوم.
و آنگاه که از خواب ستاره های خاموش باز می گردی
هزار شعله زرین از چشم آفتاب به سویت می آید!
نازنین!
به تماشایت بازهم می نشینم
و رازهای ناگزیر رادر کلام تو می جویم.
مگر گاهواره دنیا فرو ریزد تامن تو رااز یاد ببرم.
حس نگاهی...
غرور لبخندی...
و یا ماتم اشکی...
در شکوه گیسوی توست
که با آنها من همیشه نام زندگی رابه خاطر می آورم...
نازنین!
آرزوهایم رادر کوچه های بی صدای تاریخ می ریزم
و نشانی عبورت را تنهااز ستاره های آسمانم می خواهم.
چرا که بی تو ناتمامم
وبا تواز همیشه تا همیشه پراز واژه های عشقم...
من جز تو کسی را ندارم، تو هم دل مرا بازی نده ...
کاش بیایی و ببینی که به چه روزی افتاده ام،
ببینی که چند روز است چشم به راهت نشسته ام،
ببینی چند شب است خواب به چشمانم نیامده،
کاش به تو بگویند من مرده ام، کاش بدانی که من
در حقت بدی نکرده ام، یادت هست آن روزی که
به من گفتی تو عشق آخر منی، گفتی هر چی که
دارم، دارو ندارم توای ...؟
کاش بیایی و ببینی که به چه روزی افتاده ام،
ببینی که چند روز است چشم به راهت نشسته ام،
ببینی چند شب است خواب به چشمانم نیامده،
کاش به تو بگویند من مرده ام، کاش بدانی که من
در حقت بدی نکرده ام، یادت هست آن روزی که
به من گفتی تو عشق آخر منی، گفتی هر چی که
دارم، دارو ندارم توای ...؟
وقتی زیر نم نم بارون با هم قدم میزدیم، انگار دنیا مال من بود ...
وقتی گرمای دستشو و توی دستم حس کردم، وقتی سرش و روی
شونه هام میزاشت و آرم توی گوشم میگفت دوست دارم،
انگار دنیا مال من بود ...
وقتی با اون چشمای قشنگش منو نگاه میکرد،
انگار دنیا با همه ی زشتیهاش زیبا بود ...
اما این دنیای من زود رنگ خزون شد، زود پیر و ذلیل شد
الان که چند وقته نیستی دنیام شکل عذابه، روزگارم بی تو خرابه
من دنیا رو بی تو نمیخوام، دنیای بی تو همش عذابه
حالا که نیستی من از بارون فراری ام، بارون خاطره های تو رو یادم میاره
حالا که نیستی من با عکسات سر میکنم
حالا که نیستی من با چشمای خیس شبم و صبح میکنم
حالا که نیستی دستم گرمای دستتو میخواد،
چشمام نگاه قشنگتو میخواد ....
وقتی گرمای دستشو و توی دستم حس کردم، وقتی سرش و روی
شونه هام میزاشت و آرم توی گوشم میگفت دوست دارم،
انگار دنیا مال من بود ...
وقتی با اون چشمای قشنگش منو نگاه میکرد،
انگار دنیا با همه ی زشتیهاش زیبا بود ...
اما این دنیای من زود رنگ خزون شد، زود پیر و ذلیل شد
الان که چند وقته نیستی دنیام شکل عذابه، روزگارم بی تو خرابه
من دنیا رو بی تو نمیخوام، دنیای بی تو همش عذابه
حالا که نیستی من از بارون فراری ام، بارون خاطره های تو رو یادم میاره
حالا که نیستی من با عکسات سر میکنم
حالا که نیستی من با چشمای خیس شبم و صبح میکنم
حالا که نیستی دستم گرمای دستتو میخواد،
چشمام نگاه قشنگتو میخواد ....
خداحافظ ای تنها عشق من، خداحافظ ای تمام دنیای من،
از وقتی که رفته ای من از غم لب ریزم،
خداحافظ تو تنها هم دم من، از وقتی که رفته ای غم جایت را گرفته،
غم رفیق و هم دم من شده ...
نمیدانی حال و روزم چگونه است بی تو،
چشمانم پر از اشک و خون است بی تو، اگر باز گردی خزانم همچو بهار است،
شبهایم روشن و پر از ستاره ...
شب که میشود اشک هایم به یاد تو سرا زیر میشود،
اگر هم خون گریه کنم دیگر چه فایده !
دلم تنگ است برای سوز صدایت، شبهایم سوت و کور و سرد است بی تو ..
از وقتی که رفته ای من از غم لب ریزم،
خداحافظ تو تنها هم دم من، از وقتی که رفته ای غم جایت را گرفته،
غم رفیق و هم دم من شده ...
نمیدانی حال و روزم چگونه است بی تو،
چشمانم پر از اشک و خون است بی تو، اگر باز گردی خزانم همچو بهار است،
شبهایم روشن و پر از ستاره ...
شب که میشود اشک هایم به یاد تو سرا زیر میشود،
اگر هم خون گریه کنم دیگر چه فایده !
دلم تنگ است برای سوز صدایت، شبهایم سوت و کور و سرد است بی تو ..
دیگر چگونه بگویم دوستت دارم ....
دیگر چگونه بگویم یا بنویسم عاشقت هستم ....
دیگر چگونه غرور خودرا برایت بشکنم تا بفهمی بی تو نمی توانم
آری بی تو نمی توانم، بی تو زندگی برایم معنای ندارد
معنای زندگی من تو هستی و تو از من جدا هستی و
این جدایی روز به روز بیشتر می شود و زندگی برای من
سخت ترو سخت تر .... بگو تا کی میخواهی به این جدایی
ادامه بدهی، به این جدایی که پایان خوشی ندارد
دیگر چگونه بگویم یا بنویسم عاشقت هستم ....
دیگر چگونه غرور خودرا برایت بشکنم تا بفهمی بی تو نمی توانم
آری بی تو نمی توانم، بی تو زندگی برایم معنای ندارد
معنای زندگی من تو هستی و تو از من جدا هستی و
این جدایی روز به روز بیشتر می شود و زندگی برای من
سخت ترو سخت تر .... بگو تا کی میخواهی به این جدایی
ادامه بدهی، به این جدایی که پایان خوشی ندارد
رویای شب فرا رسیده است...
بستری از آرامش... از امنیت... مرا در بر می گیرد...
به منتهای آرزوی خود رسیده ام...
مستانه نگاه تورا می کاوم...
غزل سرایی چشمان تورا می خواهم...
در این سکوت راز آلود
زبان نگاه، گویای همه چیز است...
نگار من، اشتیاق نگاهم را بخوان... ترنم احساسم را بدان...
این منم که تورا می خوانم... این منم که آغوش تو را می خواهم...
وتو همه هستی من... مرا به کام وصال سپار
که محتاج تسکینم...
نازنین فاطمه جمشیدی
بستری از آرامش... از امنیت... مرا در بر می گیرد...
به منتهای آرزوی خود رسیده ام...
مستانه نگاه تورا می کاوم...
غزل سرایی چشمان تورا می خواهم...
در این سکوت راز آلود
زبان نگاه، گویای همه چیز است...
نگار من، اشتیاق نگاهم را بخوان... ترنم احساسم را بدان...
این منم که تورا می خوانم... این منم که آغوش تو را می خواهم...
وتو همه هستی من... مرا به کام وصال سپار
که محتاج تسکینم...
نازنین فاطمه جمشیدی
من همه دلم را به ابرها
سپرده‌ام
تا بارانش بر زمينت ببارد
تا چنان چون باغ بهاري
شاداب گردي
تا با هوايت
هر مسافر عاشقي را
جان تازه‌اي بخشي
با باران دلم
با هواي دلت
تمامي احساسم را
به ابرها سپرده‌ام
تا با آذرخشي
فرياد برآرد
بمان
سپرده‌ام
تا بارانش بر زمينت ببارد
تا چنان چون باغ بهاري
شاداب گردي
تا با هوايت
هر مسافر عاشقي را
جان تازه‌اي بخشي
با باران دلم
با هواي دلت
تمامي احساسم را
به ابرها سپرده‌ام
تا با آذرخشي
فرياد برآرد
بمان
صدايت مي زنم
کوه بازمي گرداند صدايم را
پژواک صدا صدا صدا
در ميان صداهاي رفته
و بازآمده
پي نام تو ميگردم
پرشور، سرگردان، بي تاب......
گم کرده‌ام نشاني ات را ؟!
يا که شايد ديگر ، برجاي نمي گذاري نشاني از خود ؟
ديوانه‌ام آيا ؟
آري ، هستم
گفته‌ام بارها
و ميدانم پژواک ديوانگي هايم روزي
سرگردان تر ميکند مرا، تورا
شوقهايم را پاسخي
تاب بي دلي ات نيست مرا
مزه‌ي بهار مي دهي بهار
باران، باران ، باران
کوه بازمي گرداند صدايم را
پژواک صدا صدا صدا
در ميان صداهاي رفته
و بازآمده
پي نام تو ميگردم
پرشور، سرگردان، بي تاب......
گم کرده‌ام نشاني ات را ؟!
يا که شايد ديگر ، برجاي نمي گذاري نشاني از خود ؟
ديوانه‌ام آيا ؟
آري ، هستم
گفته‌ام بارها
و ميدانم پژواک ديوانگي هايم روزي
سرگردان تر ميکند مرا، تورا
شوقهايم را پاسخي
تاب بي دلي ات نيست مرا
مزه‌ي بهار مي دهي بهار
باران، باران ، باران
اکنون مستم
نه از شراب
که از حضور گرم تو
اکنون مستم
نه از شادي
که از غم عشق فراوانت
اکنون مستم
مست تو، مست دل، مست عشق،
مست تر از هر شراب نابي
با شراب محسور کننده‌ي عاشقانه‌هايت
حرفي بزن
مست ترم کن
تا اوج بگيرم
تا به پرواز درآيم
تا ببيني که عشقت به کدامين آسمانم ميبرد
تا ببيني که درون دشت رويا چه سبکبال مي دوم
مي دوم و مي خوانم
براي تو
براي عشقت
براي دلم
براي دلت
حرفي بزن ، مستم کن
نه از شراب
که از حضور گرم تو
اکنون مستم
نه از شادي
که از غم عشق فراوانت
اکنون مستم
مست تو، مست دل، مست عشق،
مست تر از هر شراب نابي
با شراب محسور کننده‌ي عاشقانه‌هايت
حرفي بزن
مست ترم کن
تا اوج بگيرم
تا به پرواز درآيم
تا ببيني که عشقت به کدامين آسمانم ميبرد
تا ببيني که درون دشت رويا چه سبکبال مي دوم
مي دوم و مي خوانم
براي تو
براي عشقت
براي دلم
براي دلت
حرفي بزن ، مستم کن
من اينجا بس دلم تنگ است
و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است
بيا ره توشه برداريم
قدم در راه بي برگشت بگذاريم
ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟
تو داني كاين سفر هرگز به سوي آسمانها نيست
سوي بهرام، اين جاويد خون آشام
سوي ناهيد، اين بد بيوه گرگ قحبه‌ي بي‌غم
كه مي‌زد جام شومش را به جام حافظ و خيام
و مي‌رقصيد دست افشان و پاكوبان بسان دختر كولي
و اكنون مي‌زند با ساغر مك نيس يا نيما
و فردا نيز خواهد زد به جام هر كه بعد از ما
سوي اينها و آنها نيست
و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است
بيا ره توشه برداريم
قدم در راه بي برگشت بگذاريم
ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟
تو داني كاين سفر هرگز به سوي آسمانها نيست
سوي بهرام، اين جاويد خون آشام
سوي ناهيد، اين بد بيوه گرگ قحبه‌ي بي‌غم
كه مي‌زد جام شومش را به جام حافظ و خيام
و مي‌رقصيد دست افشان و پاكوبان بسان دختر كولي
و اكنون مي‌زند با ساغر مك نيس يا نيما
و فردا نيز خواهد زد به جام هر كه بعد از ما
سوي اينها و آنها نيست
خیلی وقته میخوام بگم دوستت دارم
ازتو چشمای من بخون که من تو رو دارم
فقط تورو دارم بی تو کم میارم
نبینم غم واشکو تو چشمات
نبینم داره میلرزه دستات
نبینم ترس رو توی نفسهات ببین دوست دارم
منم مثل تو باخودم تنهام
منم خسته از تموم دنیام
منم سخت میگذره همه شبهام ببین دوستت دارم
دوست دارم وقتی که چشماتو میبندی
با من به دردای این دنیا میخندی
آروم میشم بگی از غما دل کندی
بیا به هم بگیم دوستت دارم
دوست دارم من اون چشمای قشنگتو
دارم واست میخونم این آهنگ تو هر چی میخوای بگو از دل تنگه تو
بیا به هم بگیم دوستت دارم
آره دوستت دارم
ازتو چشمای من بخون که من تو رو دارم
فقط تورو دارم بی تو کم میارم
نبینم غم واشکو تو چشمات
نبینم داره میلرزه دستات
نبینم ترس رو توی نفسهات ببین دوست دارم
منم مثل تو باخودم تنهام
منم خسته از تموم دنیام
منم سخت میگذره همه شبهام ببین دوستت دارم
دوست دارم وقتی که چشماتو میبندی
با من به دردای این دنیا میخندی
آروم میشم بگی از غما دل کندی
بیا به هم بگیم دوستت دارم
دوست دارم من اون چشمای قشنگتو
دارم واست میخونم این آهنگ تو هر چی میخوای بگو از دل تنگه تو
بیا به هم بگیم دوستت دارم
آره دوستت دارم
من خودم بودم و يک حس غريب...
من نه عاشق بودم
و نه محتاج نگاهي که بلغزد بر من...
من خودم بودم و يک حس غريب
که به صد عشق و هوس مي ارزيد...
من به دنبال نگاهي بودم
که مرا از پس ديوانه گي ام ميفهميد...
وخدا مي داند...
سادگي از ته دلبستگي ام پيدا بود...
من نه عاشق بودم
و نه محتاج نگاهي که بلغزد بر من...
من خودم بودم و يک حس غريب
که به صد عشق و هوس مي ارزيد...
من به دنبال نگاهي بودم
که مرا از پس ديوانه گي ام ميفهميد...
وخدا مي داند...
سادگي از ته دلبستگي ام پيدا بود...
بگذار سر به سینه من
تا که بشنوی آهنگ اشتیاق دلی دردمند را
شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق
آزار این رمیده سر در کمند را...
بگذار سر به سینه من تا بگویمت
اندوه چیست؟
عشق کدام است؟
غم کجاست؟
بگذار تا بگویمت
این مرغ خسته جان
عمری ست در هوای تو از آشیان جداست...
تا که بشنوی آهنگ اشتیاق دلی دردمند را
شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق
آزار این رمیده سر در کمند را...
بگذار سر به سینه من تا بگویمت
اندوه چیست؟
عشق کدام است؟
غم کجاست؟
بگذار تا بگویمت
این مرغ خسته جان
عمری ست در هوای تو از آشیان جداست...
درد غربت، راز غیبت گوشه ای یه مرد تنها
رنگ غیرت داره اشکاش به امید صبح فردا ...
شعر گویا نیست... کسی این روزها لبخندش را دیده است؟
رنگ غیرت داره اشکاش به امید صبح فردا ...
شعر گویا نیست... کسی این روزها لبخندش را دیده است؟
[FONT="]چقدر خوب است[/FONT]
[FONT="]که این همه آدم[/FONT]
[FONT="]هم نام تواند[/FONT]
[FONT="]حالا[/FONT]
[FONT="]هر کسی[/FONT]
[FONT="]هر کجا[/FONT]
[FONT="]عزیز دلش را صدا کند[/FONT]
[FONT="]من ناخواسته به یاد تو می افتم
دوستت دارم
[/FONT]
مخاطب خاص که داشته باشی، دیگر فرقی ندارد چه می نویسی.
قلم را به دست می گیری
کافی است تصورش کنی ...
کافی است خاطراتش را ورق بزنی ...
کافی است گرمای دستانش را به خاطر آوری ...
حتی اگر خنده اش هم در ذهنت مرور شود ، کافی است.
بعد شروع به نوشتن میکنی.
می نویسی ...
آنقدر می نویسی تا به آرامش برسی.
و وقتی برمی گردی و به نوشته هایت نگاه می کنی،
می بینی تمامشان ،
آغشته به حس لطیف با "او" بودن است ...
قلم را به دست می گیری
کافی است تصورش کنی ...
کافی است خاطراتش را ورق بزنی ...
کافی است گرمای دستانش را به خاطر آوری ...
حتی اگر خنده اش هم در ذهنت مرور شود ، کافی است.
بعد شروع به نوشتن میکنی.
می نویسی ...
آنقدر می نویسی تا به آرامش برسی.
و وقتی برمی گردی و به نوشته هایت نگاه می کنی،
می بینی تمامشان ،
آغشته به حس لطیف با "او" بودن است ...