Mirador Tower, Madrid, Spain
جدیدترین بازتاب اندیشه های استودیوی هلندی mvrdv بر تراکم و زندگی مدرن. ساختمان میریدر در یک محوطه خالی در حومه شمال شرقی مادرید که به سن خینارو شهرت دارد، بنا گردیده است. این منطقه جدیداً توسعه یافته، که کاربری مسکونی برای آن در نظر گرفته شده است، قسمتی از یک برنامه برای توسعه و پیشرفت اطراف مادر شهر مادرید که دستخوش رشد بی ضابطه و غیر منظمی شده است، میباشد.
سومین شهر بزرگ اروپا در حقیقت تجربه ای تلخ از تسلط یافتن بر توسعه بی رویه شهری با زمین خواری املاک واقعی، بدون طرحی سازگار و از آن بدتر با اهمیت ندادن به کیفیت معماری و قابلیت زیست پذیری نواحی مذکور را می گذراند. به این منظور در سال 2001 تعدادی از معماران مادرید برای توسعه و البته همکاری با استودیوی بزرگ طراحی بین المللی دعوت شده و در نهایت پیشنهادهایی برای ساخت آپارتمانهایی که جوابگوی رشد و تنوع افزاینده بوده و در عین حال آیکون و شاخصی برای تمام شهر باشد، ارائه دادند. اولین بخش این طرح سن خینارو بود که طرح استادانه و عالی بالانکو لئو وmvrdv انتخاب گردید.این طرح پیشنهاد ساختمانی 22 طبقه بود که منطق آسمانخراش یا ساختمانهای با برچسب عقلایی را با نقض وحدت سطوح کف در بلوکهای بسته ساختمانهای بیشتر از 6 طبقه حومه مادرید رد کرد و با استفاده از راه حلی مفصلی، در میان ردیف های یکنواخت و تکراری از واحدهای ساختمانی متمایز گردید.
ساختمان بر اساس ارزشهای غیر قابل بحث فضای زندگی شکل گرفت: بیشترین سطح لایه بیرونی و نور طبیعی، درجه ای قابل قبول از آسایش و چشم اندازی وسیع برای واحدها. 25393 متر مربع فضای مسکونی از موقعیت ها و تیپولوژیهای گوناگون و با تجمیع گروههای مختلف اجتماعی و سبک های مختلف زندگی در یک ساختمان واحد شکل گرفت. 1650 آپارتمان مسکونی با شکل گرفتن در 9 ساختمان کوچکتر سازماندهی شد، و با ترکیب یکدیگر حول حفره بزرگ مرکزی در تراسی وسیع یکپارچه گردیده و بوسیله سیستم ارتباطی پیوسته گردید. فضای اتصال همانند یک سری از خیابان های افقی کوچک که در امتداد خط سیر تغییر شکل میدادند، طراحی گردید که تاکیدی بر تنوع بلوک های مسکونی مختلف وسازماندهی آنها در "مسکن کوچک" دارد.
سیستم مسکونی انعطاف پذیری که بوسیله معماران پیشنهاد گردید، مطابق با سلایق مختلف و سازگار با تغییرات شخصی هر یک از ساکنان در آنها ارائه شده بود. همین تیپولوژی ناهمگن در نماها نیز پدیدار گشت. این نمای جذاب مرهون مدولاسیون دقیق و تثبیت موقعیت بازشوها و انتخاب دقیق مصالح، بافت ها، رنگهای روشن، صفحات سنگ و موزائیک و همچنین بتن با ترکیب رنگی سفید، خاکستری و سیاه می باشد. برای تاکید بیشتر بر بلوک های مختلف از نوارهای روشن نارنجی در مرز بین سطوح بلوک ها استفاده شد.
برای ایجاد فضاهای عمومی دو راه حل وجود داشت، در یک طرف از همان زمان توسعه عمودی بنا، اجازه ایجاد آن، که بخشی مهم از نیاز شهر مدرن بود ممکن میگردید. و از طرف دیگر ایجاد یک فضای مشترک بزرگ در طبقه دوازدهم که مکان مهمی از رویارویی هردو گروه از ساکنان ساختمان و بازدیدکنندگان ازآن را برای تماشای منظره وسیعی از کوههای گاداراما، تقدیم میکرد. در نهایت یک پله بزرگ برقی ارتباط مستقیم به تراس بزرگ را از پلازای جلوی ساختمان ایجاد کرد. بدین گونه معماری محلی در زمینه ای با یک عنصر جدید از جامعه گرایی، به عنوان سمبلی برای تولد دوباره یک ناحیه دورافتاده از شهر، توسعه پیدا کرد.
جدیدترین بازتاب اندیشه های استودیوی هلندی mvrdv بر تراکم و زندگی مدرن. ساختمان میریدر در یک محوطه خالی در حومه شمال شرقی مادرید که به سن خینارو شهرت دارد، بنا گردیده است. این منطقه جدیداً توسعه یافته، که کاربری مسکونی برای آن در نظر گرفته شده است، قسمتی از یک برنامه برای توسعه و پیشرفت اطراف مادر شهر مادرید که دستخوش رشد بی ضابطه و غیر منظمی شده است، میباشد.
سومین شهر بزرگ اروپا در حقیقت تجربه ای تلخ از تسلط یافتن بر توسعه بی رویه شهری با زمین خواری املاک واقعی، بدون طرحی سازگار و از آن بدتر با اهمیت ندادن به کیفیت معماری و قابلیت زیست پذیری نواحی مذکور را می گذراند. به این منظور در سال 2001 تعدادی از معماران مادرید برای توسعه و البته همکاری با استودیوی بزرگ طراحی بین المللی دعوت شده و در نهایت پیشنهادهایی برای ساخت آپارتمانهایی که جوابگوی رشد و تنوع افزاینده بوده و در عین حال آیکون و شاخصی برای تمام شهر باشد، ارائه دادند. اولین بخش این طرح سن خینارو بود که طرح استادانه و عالی بالانکو لئو وmvrdv انتخاب گردید.این طرح پیشنهاد ساختمانی 22 طبقه بود که منطق آسمانخراش یا ساختمانهای با برچسب عقلایی را با نقض وحدت سطوح کف در بلوکهای بسته ساختمانهای بیشتر از 6 طبقه حومه مادرید رد کرد و با استفاده از راه حلی مفصلی، در میان ردیف های یکنواخت و تکراری از واحدهای ساختمانی متمایز گردید.
ساختمان بر اساس ارزشهای غیر قابل بحث فضای زندگی شکل گرفت: بیشترین سطح لایه بیرونی و نور طبیعی، درجه ای قابل قبول از آسایش و چشم اندازی وسیع برای واحدها. 25393 متر مربع فضای مسکونی از موقعیت ها و تیپولوژیهای گوناگون و با تجمیع گروههای مختلف اجتماعی و سبک های مختلف زندگی در یک ساختمان واحد شکل گرفت. 1650 آپارتمان مسکونی با شکل گرفتن در 9 ساختمان کوچکتر سازماندهی شد، و با ترکیب یکدیگر حول حفره بزرگ مرکزی در تراسی وسیع یکپارچه گردیده و بوسیله سیستم ارتباطی پیوسته گردید. فضای اتصال همانند یک سری از خیابان های افقی کوچک که در امتداد خط سیر تغییر شکل میدادند، طراحی گردید که تاکیدی بر تنوع بلوک های مسکونی مختلف وسازماندهی آنها در "مسکن کوچک" دارد.
سیستم مسکونی انعطاف پذیری که بوسیله معماران پیشنهاد گردید، مطابق با سلایق مختلف و سازگار با تغییرات شخصی هر یک از ساکنان در آنها ارائه شده بود. همین تیپولوژی ناهمگن در نماها نیز پدیدار گشت. این نمای جذاب مرهون مدولاسیون دقیق و تثبیت موقعیت بازشوها و انتخاب دقیق مصالح، بافت ها، رنگهای روشن، صفحات سنگ و موزائیک و همچنین بتن با ترکیب رنگی سفید، خاکستری و سیاه می باشد. برای تاکید بیشتر بر بلوک های مختلف از نوارهای روشن نارنجی در مرز بین سطوح بلوک ها استفاده شد.
برای ایجاد فضاهای عمومی دو راه حل وجود داشت، در یک طرف از همان زمان توسعه عمودی بنا، اجازه ایجاد آن، که بخشی مهم از نیاز شهر مدرن بود ممکن میگردید. و از طرف دیگر ایجاد یک فضای مشترک بزرگ در طبقه دوازدهم که مکان مهمی از رویارویی هردو گروه از ساکنان ساختمان و بازدیدکنندگان ازآن را برای تماشای منظره وسیعی از کوههای گاداراما، تقدیم میکرد. در نهایت یک پله بزرگ برقی ارتباط مستقیم به تراس بزرگ را از پلازای جلوی ساختمان ایجاد کرد. بدین گونه معماری محلی در زمینه ای با یک عنصر جدید از جامعه گرایی، به عنوان سمبلی برای تولد دوباره یک ناحیه دورافتاده از شهر، توسعه پیدا کرد.
