رباعی و دو بیتی

[naghmeirani]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]او را به خدا سپرده ام ، من دیگر . . .[/FONT]
قادر به ادامه نیست این تن دیگر
در آینه ام ، مباد تکرار شود
این قصه ی تلخ دل سپردن دیگر

 

[baran-bahari]

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست / همه دریا از ان ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت /مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

 

[naghmeirani]

******************
گلچين زمان بَرَد گل خوشبوتر
قیچی اَجَل بُرَد گل خوشروتر
اين جبرزمان را نَبُوَد راه ِگريز
آماج بلا آنكه بُوَد نيكوتر

 

[*Afash*]

جز من اگرت عاشق شیداست بگو ----- ور میل دلت به جانت ماست بگو

ور هیچ مرا در دل تو جاست بگو ----- گر هست بگو، نیست بگو، راست بگو

 

[hami_life]

با دست و دلت بیا مرا یاری کن
در باور سینه ام غزل کاری کن
در دشت جنون هنوز سرگردانم
ای عشق بیا محض خدا کاری کن !
(بهزاد خارستانی)


تو یک ویروس عالم سوز بودی
همیشه زیرک و مرموز بودی
تمام مدت عمر من ای عشق
برایم قوز بالا قوز بودی
( ميلاد عرفان پور)


باید بروم ولی زمان ، کم دارم
یک کوچه به سوی آسمان ، کم دارم
زیباست هزار جان فدایت کردن
اما چه کنم عزیز ، جان ، کم دارم
( ميلاد عرفان پور)


تا کی به نگاه و آه راضی باشیم
سرباز غرور و شاه بازی باشیم
با اینکه نمی رسم ولی دور نشو
بگذار دو خط ولو موازی باشیم
حامد​

 

[*Afash*]

هر چند که رنگ و روی زيباست مرا
​

چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

​

معلوم نشد که در طربخانه خاک
​

نقاش ازل بهر چه آراست مرا

​

 

[afsaneh_k]

ای دل چو حقيقت جهان هست مجاز ​

چندین چه بری خواری ازين رنج دراز​

تن را به قضا سپار و با درد بساز​

کاين رفته قلم ز بهر تو ناید باز​

 

[afsaneh_k]

وقـت سحر است خیز ای مایـه ناز​

نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز​

کانها کـه بجـایند نــپایند کسی​

و آن ها که شدند کس نمی آيد باز​

 

[afsaneh_k]

در دایـره ســپـهر نــاپیدا غــور​

می نوش به خوشدلی که دوراست به جور​

نوبت چـــو بدور تو رسد آه مکن​

جامی است که جمله را چشانند به دور​

 

[naghmeirani]

​

بر خیز و مخور غم جهان گذران​

خوش باش و دمی به شادمانی گذران​

در طـبع جـهان اگــر وفـایی بودی​

نوبت بـه تو خود نیامدی از دگـران​

​

​

 

[محـسن ز]

دلا ديدي كه دلبر عهد بشكست
زما ببريد و با اغيار پيوست
چو فايز از جفاي بي و فايان
بسايد تا قيامت دست بر دست

 

[رنگ خدا]

خوشا اندل که از خود بیخبر بی
ندونه در سفر یا در حضر بی
بکوه و دشت وصحرا همچو مجنون
پی لیلی دوران با چشم تر بی

 

[naghmeirani]

تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست
تا ؛ بنده‌ی تو شده‌ست تابنده شده‌ست
زان روی که از شعاعِ نورِ رخِ تو
خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست

 

[baran-bahari]

چون من به خودی نیامدم روز نخست
گر غم خورم از بهر شدن ناید چست
هر چند رهی اسیر در قبضه‌ی توست
زین آمد و شد رضای تو باید جست

 

[naghmeirani]

هم او نغمه, هم او نای, هم او نی
هم او ساغر, هم او ساقی, هم او می
هو الاول, هو الآخر, هو الحّق
هو الظاهر, هوالباطن, هوالحّی​

 

[afsaneh_k]

چون حاصل آدمی در اين جای دو در​

جز درد دل و دادن جان نيست دگر​

خرم دل آن که يک نفس زنده نبود​

و آسوده کسی که خود نزاد از مادر​

 

[afsaneh_k]

افلاک که جز غم نفزايند دگر​

ننهند به جا تا نربايند دگر​

ناآمدگان اگر بدانند که ما​

از دهر چه می کشيم نايند دگر​

 

[naghmeirani]

بی زحمت تو با تو وصالی است مرا

فارغ ز تو با تو حسب حالی است مرا

در پیش خیال تو خیال است تنم

پیوند خیال با خیالی است مرا

 

[رنگ خدا]

ابریق می مرا شکستی ربی
بر من در عیش را ببستی ربی
بر خاک فکندی می گلگون مرا
خاکم بدهان مگر تو مستی ربی

 

[naghmeirani]

جز من اگرت عاشق شیداست بگو ----- ور میل دلت به جانت ماست بگو

ور هیچ مرا در دل تو جاست بگو ----- گر هست بگو، نیست بگو، راست بگو

 

[*Afash*]

گر مى فروش حاجت رندان روا كند
ايزد گنه ببخشد و دفع بلا كند​

ساقى به جام عدل بده باده تا گدا
غيرت نياورد كه جهان پر بلا كند
.
.​

 

[naghmeirani]

هر سبزه که بر کنار جویی رسته است ---- گویی زلب فرشته خویی رسته است

پا بر سر سبزه تا به خواری ننهی ---- کان سبزه ز خاک لاله رویی رسته است
(خیام)

 

[رنگ خدا]

محبت اتشی در جانم افروخت
که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی
که خیاط اجل میبایدش دوخت

 

[naghmeirani]

ای کـــاش دلـــم اســیـــر و بــیـمار نبود
در بـــنـــد نــــگاه او گــــرفــتــار نــبـود
من عاشق واو زعشق من بی خـبر است
ای کــاش دل و دلــبــــر و دلـــدار نـبود​

 

[afsaneh_k]

محبت آتشی بر جانم افروخت
که تا روز قیامـت بایدم سوخت
ز آبش گـــر در آری او بـــمیرد
محبت را ز مـاهی باید آموخت

 

[naghmeirani]

اول به هزار لطف بنواخت مرا
آخر به هزار غصه بگداخت مرا
چون مهره مهر خویش می‌باخت مرا
چون من همه او شدم بینداخت مرا‎
(مولوی)

 

[*Afash*]

با خیالت غربتم صد ناز دارد بر وطن

جان فدای بیکسی ها کز تو ام تنها نکرد

دامن خود گیر و از تشویش دهر آزاد باش

قطره را تا جمع شد دل، یادی از دریا نکرد

.​

 

[naghmeirani]

«ماییم و می و مطرب و این کنج خراب
جان و دل و جام و جامه، پر درد شراب
فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب
آزاد زخاک و باد و از آتش و آب»​

 

[baran-bahari]

او نيست؛ ولي هست‌تر از هستان است
چشم‌ش نگران باقي مستان است
دستان گدايي همه دور اندازيد
او ساقيِ ميخانه‌ي بي‌دستان است​

 

[*Afash*]

عابدي را گفتم اي دست من و دامان تو
كن دعايي ، تا نهم پايي در اين ميدان تو

گفت از طاعت چه داري ، كوفتم بر سر كه آه
گفت آهت را بمن ده ، هر چه دارم زان تو