رضا کاظمی
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
هرکه مرا می‌بیند
عاشق تو می‌شود.
از چشم‌هایم؛
به خانه‌ی دلَ‌م برو!
عاشق تو می‌شود.
از چشم‌هایم؛
به خانه‌ی دلَ‌م برو!
تو را به‌خواب هم نمی‌دید خدا
این‌طور که من ساخته‌ام؛
اما
دستم قلم می‌شد ای‌کاش...
این‌طور که من ساخته‌ام؛
اما
دستم قلم می‌شد ای‌کاش...
نگاهَ‌ت
بی‌شباهت نیست به نسیم
به صنوبرها که می‌وزد
می‌لرزد دلَ‌م.
بی‌شباهت نیست به نسیم
به صنوبرها که می‌وزد
می‌لرزد دلَ‌م.
پدر
خوابیده در بسترِ درد
به فرشته‌ی مرگ فکر می‌کند
و من
به تو
که دست‌هایت شفا بود.
خوابیده در بسترِ درد
به فرشته‌ی مرگ فکر می‌کند
و من
به تو
که دست‌هایت شفا بود.
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]بهار ...[/FONT] [FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]و این همه دلتنگی؟![/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]نه ،[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]شاید فرشته ای[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]فصلها را به اشتباه[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]ورق زده باشد.[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]نه ،[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]شاید فرشته ای[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]فصلها را به اشتباه[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]ورق زده باشد.[/FONT]
تمام شب، ستاره چیده بود مرد
گردن‌آویزت کند صبح.
صبح که بیدار شدی،
از شرم به خاک ریخته بودند همه.
آه که چه تلاشِ بیهوده‌ای‌ست ستاره چیدن
برای خورشیدی که تویی!
گردن‌آویزت کند صبح.
صبح که بیدار شدی،
از شرم به خاک ریخته بودند همه.
آه که چه تلاشِ بیهوده‌ای‌ست ستاره چیدن
برای خورشیدی که تویی!
امروز شعری برایت گفتم
می دهم پرنده هابرایت بیاورند
توهم تکه ای از آسمان برایم بفرست
تاازپنجره ام بیاویزم
شب ها
اتاقم ماه ندارد!
می دهم پرنده هابرایت بیاورند
توهم تکه ای از آسمان برایم بفرست
تاازپنجره ام بیاویزم
شب ها
اتاقم ماه ندارد!
توديگرنمي تواني برگردي
زمين
بيش ازآن كه فكركني چرخيده است!
زمين
بيش ازآن كه فكركني چرخيده است!
کسی‌که دوستش دارم
غزل است.
اسمش نه،
چشم‌هاش!
غزل است.
اسمش نه،
چشم‌هاش!
تنهایی
خیابانی‌ست که هر روز قدم می‌زنم.
ته ندارد لاکردار!
خیابانی‌ست که هر روز قدم می‌زنم.
ته ندارد لاکردار!
گل‌های باغچه
همه دیشب شکفته‌اند.
از کوچه‌ی ما گذشته بودی؟
همه دیشب شکفته‌اند.
از کوچه‌ی ما گذشته بودی؟
بی‌رحمانه رفته‌ای؛ عاشقانه مانده‌ام... کاش باران بگیرد!
در گرگ و میشِ چشم‌هات
راه گم کرده‌ام
مهتابْ شو!
راه گم کرده‌ام
مهتابْ شو!
شب‌ها کمی بخوابْ تصدقت!
این‌طور که چشم‌هات کاسه‌ی خون است
آسمانم را هر صبح
غروب می‌کنی.
این‌طور که چشم‌هات کاسه‌ی خون است
آسمانم را هر صبح
غروب می‌کنی.
این‌روزها
هِرّ و بِرّ را از هم تشخیص نمی دهم دیگر.
عاشق شده باشم انگار؛ نه؟!
هِرّ و بِرّ را از هم تشخیص نمی دهم دیگر.
عاشق شده باشم انگار؛ نه؟!
دیر آمدی، قطار رفت. / از راه نرسیده بهار، رفت.
دستم به دستت نمی‌رسد دیگر، / ماهم نماند وُ ؛ بی‌قرار رفت.
دستم به دستت نمی‌رسد دیگر، / ماهم نماند وُ ؛ بی‌قرار رفت.
آفت‌زده است این باغ
بیا به دشت بپاشیم
خودمان را.
بیا به دشت بپاشیم
خودمان را.
تمامِ زنده‌گی‌ام را اگر
تاخت بزنم با چشم‌هات
باز هم بدهکار تو اَم .
تاخت بزنم با چشم‌هات
باز هم بدهکار تو اَم .
تو از من گذشتی، رفتی
رفتی سمتی که نور بود،
روشنایی بود.
من
در تنهایی
سمتی که تاریکی بود
فرو ریختم و
تاریکی افزونتر شد
( رضا کاظمی )
you gave me up; you left me
you went towards the light
towards brightness.
I fell apart in the darkness
an increasing one.
Translation Mitra Rostamian
رفتی سمتی که نور بود،
روشنایی بود.
من
در تنهایی
سمتی که تاریکی بود
فرو ریختم و
تاریکی افزونتر شد
( رضا کاظمی )
you gave me up; you left me
you went towards the light
towards brightness.
I fell apart in the darkness
an increasing one.
Translation Mitra Rostamian
این‌همه خط نوشتم وُ
یکی نستعلیقِ چشم‌های تو نشد!
یکی نستعلیقِ چشم‌های تو نشد!