شعر نو

[mani24]

بار امانت

آن صداها به کجا رفت
صداهای بلند
گریه ها قهقه ها
آن امانت ها را
آسمان ایا پس خواهد داد ؟
پس چرا حافظ گفت
آسمان بار امانت نتوانست کشید
نعره های حلاج
بر سر چوبه ی دار
به کجا رفت کجا ؟
به کجا می رود آه
چهچه گنجشک بر ساقه ی باد
آسمان ایا
این امانت ها را
باز پس خواهد داد ؟

شفیعی کدکنی

 

[anise b]

تقویم برای امدنت
روز مناسبی نداشت ...

بیا مقصد را ,
چشمان تو کنیم
من ,
تا بینهایت را ,
روز هشتم می کنم ...

---------------
بهمن فاطمی

 

[mani24]

"عشق"

نامه ای در جیبم
و گلی
در مشتم
پنهانست
غصه ای دارم با نی لبکی
سر کوهی گر نیست،
ته چاهی بدهید
تا برای دل خود بنوازم.


عشق جایش تنگ است.


"حسین منزوی"
از دفتر ِ"تیغ و ترمه"

 

[شبگرد23]

بی گمان پیر کمان در دست حالا مرده است
تیر عشقی نیست باور کن من آرش نیستم
آن که چشمش را به روی دردهایم بسته است
کاش می دانست محتاج نگاهش نیستم!!.

"مهدی میچانی"

 

[R.N.Z]

در فراسوی مرزهای تن ات تورا دوست میدارم.
آینه ها و شب پره های مشتاق را به من بده
روشنی و شراب را
آسمان بلند و کمان گشاده ی پل
پرنده ها و قوس و قزح را به من بده
وراه آخرین زا
در پرده ای که میزنی مکرر کن.
در فراسوی مرزهای تن ام
تورا دوست می دارم.
.....
میعاد
احمد شاملو
اردیبهشت 1343

 

[قیرمیزی آلما]

[h=1]او سرسپرده می خواست من دلسپرده بودم[/h]من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس كه روزها را با شب شرمده بودم
یك عمر دور و تنها تنها بجرم این كه
او سرسپرده می خواست � من دل سپرده بودم
یك عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس كه خویشتن را در خود فشرده بودم
در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی بجای خورشید من زخم خورده بودم
وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد
كاش آن غروب ها را از یاد برده بودم

محمد علی بهمنی

 

[z_elect]

هزار بار هم که به چرخم
دیگر
نه این سرنوشت عوض می شود
نه تو
سرم گیج می رود
زمین
همچنان گیج می رود
به دور خورشید
بی انکه سرنوشت ماه
برایش
مهم باشد

رویا شاه حسین زاده

 

[mani24]

نگاه کن ​

....​

که غم درون دیده ام
چگونه قطره قطره آب می شود​

..........​

چگونه سایه ی سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می شود​

نگاه کن
.......تمام هستی ام خراب می شود
...شراره ای مرا به کام می کشد
...........مرا به اوج می برد
...مرا به دام می کشد​

نگاه کن
...تمام آسمان من
......پر از شهاب می شود​

..
به راه پر ستاره مي كشانيم​

.........​

فراتر از ستاره مي نشانيم

نگاه كن ​

..​

من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم​

.......​

چو ماهيان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چين بركه هاي شب شدم

فروغ ​

 

[naghmeirani]

تو صدایم می کنی
رؤیاها دور سرم می چرخند
پنجره باران می شود
آغوشُ بوسه می بارد
آسمان می خندد
رنگین کمان وا می شود

پر می شوم از بوی گل
رو به تو بر می گردم
تا با غرور یک مرداب
لبریز نیلوفر بگویم: جانم ؟!

"پرویز صادقی"

 

[mani24]

معذورم بدار
معذورم بدار اگر غنائم جنگی
کفاف دلتنگی های سربازهای جوان را نمی دهد
گوشواره ای که به غارت برده ام
بیشتر از همیشه دارد
گلوی تو را به یادم می آورد
و ساق های سفید پاهایت را
ببخش اگر هیچ چیز بجز عشق نمی توانست
یکتنه در برابر حس وطن دوستی با یستد
ایستاده ام در برابر جوخه ی اعدام
و دارم مدام به گوشواره های تو فکر می کنم
و اینکه از هیچ چیز
به اندازه ی چشمهای زنان دشمن نترسیدم
وقتی که داشتند
تو را
تو را
و تو را به یادم می آوردند و از یادم می بردند
مرا ببخشید
ببخشید اگر مرزهایی که فتحشان کردیم
قلبهای زنانی را که فتحمان کرده بودند از یادمان نبردند
مرا به خاطر مرگ نابهنگام
و این گلوله که دارد به سینه ام فکر می کند ببخش
راستش را بخواهی
هیچ چیز به اندازه ی مردن
شرمناک نیست
آنهم درست زمانی که کسی چون تو منتظر آدم باشد.


رویا شاه حسین زاده

 

[arc_saba]

دلم گرفته استدلم گرفته است
به ایوان می روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده ی شب می کشم
چراغ ها ی رابطه تاریکند
چراغ ها ی رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی ست

فروغ

 

[mani24]

آن کلاغی که پرید
از فراز سرما
و فرو رفت در اندیشه آشفته ابری ولگرد
و صدایش همچون نیزه کوتاهی، پهنه افق را پیمود
خبر ما را با خود خواهد برد به شهر
همه می دانند
همه می دانند
که من و تو از آن روزنه سرد عبوس
باغ را دیدیم
و از آن شاخه بازیگر دور از دست
سیب را چیدیم
...

« فروغ »​

 

[naghmeirani]

وقتی تو با منی
​

​

​

مثل رؤیا در خواب​

مثل باران در ابر​

و رنگین کمان​

که در باران ست ​

مثل باغ ها​

که معنی می شوند با گل​

مثل آسمان که ماه دارد​

مثل معبد​

که پر از دست دعاست​

مثل چشم ها که حرف دارند​

مثل دریا در آغوش ساحل ها​

و صدف های پا به ماهِ مروارید​

مثل آن یکی بودِ اوّل قصّه​

که همیشه باید او باشد​

مثل اتّفاق بی هنگام​

نیفتاده در تقویم​

مثل تکرار عشق در عاشق​

مثل حرف های ناگفته​

در شعرهای بی شاعر​

مثل راز شب بوها​

که هیچ کس نمی داند​

مثل مستانه های باد​

پای پنجره های بی دیوار​

چه کسی تو را​

از من خواهد گرفت ؟!

"پرویز صادقی "
​

 

[iranaca]

من الاغی دیدم ینجه را می فهمید

در چراگاه نصیحت گاوی دیدم سیر

شاعری دیدم هنگام خطاب به گل سوسن می گفت شما
من کتابی دیدم واژه هایش همه از جنس بلور
کاغذی دیدم از جنس بهار

موزه ای دیدم دور از سبزه

سهراب سپهری.... صدای پای آب

 

[mani24]

هر چه می نویسم
بر آب می رود
و هر که را دوست میدارم
بادبادکی است
نخلی شکسته ام در صندلی جلویی تاکسی
تماشا میکنم
مریم ها را در دستان مرده گل فروشان
که درد می کشند
تا مسیح به دنیا نیاید
علی محمد مودب

​

 

[شبگرد23]

خیلی وقت استْ کووچ کرده اَند کولی ها.
دیگر این جا هیچ کس
نعلِ خوش بختی نمی خرد!

رضا كاظمي

 

[anise b]

خواست انتظار را نقاشی کند
تا بی نهایت
دیوار کشید و پنجره و
سایه ی رهگذری در امتداد سکوت ...

( هیچ کسی در امتداد انتظارش سایه نشد
او خــــــــــــودش را رنـــــــــــگ کرده بود )

----------
بهمن فاطمی

 

[aynaz.m]

روی ایوان خانه ام مینشینم
ارام چای مینوشم
و کمی شیرینی
انگاه
سیگارم را روشن میکنم
و غروب را تماشا میکنم
همان غروبی که سالهاست بر روی زندگی من هست

 

[anise b]

امشب
هر دو گرفتاریم
من سماقم را می مکم
تو انگشت انگشت عسل ات را

-----------------
شهریار شفیعی

 

[*sasa*]

اما هوا همیشه آفتابی نیست
عشق همیشه علامتِ رستگاری نیست
و من گاهی اوقات مجبورم
به آرامشِ عمیقِ سنگ حسادت کنم
چقدر خیالش آسوده است
چقدر تحملِ سکوتش طولانی‌ست
چقدر ...

 

[شبگرد23]

در تو

هزار مزرعه ی خشخاش تازه است

آدم

به چشم های تو

معتاد می شود ..

---------------

حمید مصدق

 

[anise b]

"کندوها" ،
روی دست "زنبورها" باد کرده اند !!!
از وقتی که من ،
از شهد "تـــو" ،
شعر میسازم ...

--------------------------------
منوره السادات نمائی ( مـ نـ مـ )

 

[*sasa*]

گل من پرنده یی باش و به باغ باد بگذر
مه من شکوفه یی باش و به دشت آب بنشین
گل باغ آشنایی گل من کجا شکفتی
که نه سرو می شناسد
نه چمن سراغ دارد ؟
نه کبوتری که پیغام تو آورد به بامی
نه به دست باد مستی گل آتشین جامی
نه بنفشه یی
نه جویی
نه نسیم گفت و گویی
نه کبوتران پیغام
نه باغ های روشن
گل من میان گلهای کدام دشت خفتی
به کدام راه خواندی
به کدام راه رفتی؟
گل من
تو راز ما را به کدام دیو گفتی ؟
که بریده ریشه ی مهر شکسته شیشه ی دل
منم این گیاه تنها به گلی امید بسته
همه شاخه ها شکسته
به امید ها نشستیم و به یادها شکفتیم
در آن سیاه منزل
به هزار وعده ماندیم
به یک فریب خفتیم

 

[*sasa*]

نرخ انسان
اینـجــــا ، زمین …
ارزانــــتر از هـمه چـــــیز ، انــسان !
نـــــرخَش هـــــم بـــــروز نــیست !
امّــــا ،
مصـــرفـش تـــــاریـــــخ دارد !
سلام ، تـــــولــــــیدَش !
و انــــــــقضـــایــــــــش ؛
خــــداحــــافــــظ !

 

[*sasa*]

[h=6]درد تويي
زيرا كلمات تو اندكند
و چشمهاي تو بسيارند
اين قصه را
حرف حرف
تو بر پوست من نوشته اي[/h]

 

[aynaz.m]

سکوت،زبان مشترک تمام کوه های دنیاست.........
تمام کوه های وسیع........
تمام کوه های سخت
تمام کوه های دست نیافتنی!
دست یافتن به روح این صاحبان سکوت،برای خورشید هم مقدور نیست!!

پرستو عوض زاده

 

[naghmeirani]

با خودت صادق باش !

آن درخت

سیب هم اگر نداشت ,

دستِ آخر یکی مان

بهانه ای برای صحبت پیدا می کرد .

شهریار بهروز

 

[mani24]

روزگاری ست ... !

پروانه در گذرگاه باد
بر نعش خاموش بید گریه می کند.

اصلا پروانه می تواند گریه کند؟

پروانه فقط یک اسم است
اما گرگ ها دیده ام
که در خواب مظلوم علف
از اندوه آهو باز می آمدند.

خواب مظلوم علف یعنی چه؟
گرگ ها چه ربطی به خواب علف دارند؟

روزگاری ست ... !

سنگ ها را ببندید!
این فرمان سرهای شکسته ماست.

روزگاری ست،
نه عجیب و
نه آسوده.

همین طوری یک چیزی گفتم
شما هم جهان را
چندان جدی نگیرید.

« سید علی صالحی »

 

[*sasa*]

دنیای ما اندازه ی هم نیست
من عاشق بارون و گیتارم
من روزها تا ظهر میخوابم
من هرشبو تا صبح بیدارم
دنیای ما اندازه ی هم نیست
من خیلی وقتا ساکتم ، سردم
وقتی که میرم تو خودم شاید
پاییز سال بعد برگردم

 

[naghmeirani]

​

روزگارم را کنار می زنم
و از جدار آسمان
به ناکجائی خیره می شوم
که نه چشمی می تابد
و نه خیالی می گذرد

به اتاقم می روم
شمعدانی را روشن می کنم
و در سوسوی عطرش
دلتنگی ام را می گشایم
از همان جائی
که چشم های تو آغاز می شود
و من افکار عاشقانه ام را
درحاشیۀ دست های تو می کارم
و بادهای نیمه شب
تو را در من ورق می زنند

اینجا در آغوشم
میان عشق
و نوازش دست های صبوری
که خیس گریه اند
و پنجره ...
آفتاب را زنگ می زند
و من در کوچ دقایق
تن به رفتن می سپارم
شاید که در پیچ کوچه ای
خوردم به تو
و ناگهان یک خاطره !

"پرویز صادقی"




​