پشيماني از اين خلقت

[كندو]

خداوندا!
اگر روزی ‌ز عرش خود به زیر آییاگر روزی‌ بشر گردی‌
لباس فقر پوشی
غرورت را برای ‌تکه نانی
‌به زیر پای‌ نامردان بیاندازیاگر در روز گرما خیز تابستان
تنت بر سایه‌ی ‌دیوار بگشایی‌
و شب آهسته و خسته
تهی‌ دست و زبان بسته
به سوی ‌خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر می‌گویی
نمی‌گویی؟!خداوندا تو می‌دانی‌ که انسان بودن و ماندن
در این دنیا چه دشوار است
چه رنجی ‌می‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است!پشیمان می‌شوی‌ از قصه خلقت از این بودن، از این بدعت
خداوندا تو مسئولی
​

 

[كندو]

خداوندا پرسشی دارم...؟
رها کن آسمانها را،بیا اینجا قضاوت کن
ببینم در زمین یک مرد پیدا میکنی یا نه؟
تو هم مثله همه،امروزو فردا میکنی یا نه؟
بندگانت را از ننگ آدم بودن و بیهوده فرسودن،مبرا میکنی یا نه؟
برای آخرین پرسش
قیامت را بگو،مردانه،برپا میکنی یا نه؟